Hoe intens het eerste jaar als mama is

Het eerste jaar als moeder is intens. Je kunt je voordat je mama wordt niet voorstellen hoe het gaat zijn. Iedereen kan je er alles over vertellen, je kunt er van alles over lezen (inclusief deze blog) maar de echte ervaring die overvalt je, vooral positief maar er zijn ook moeilijke momenten. Ik was 23 jaar en werd voor het eerst mama, een intens jaar. Lana was met 34 weken geboren en ik had een heftig herstel na het HELLP-Syndroom (ernstige zwangerschapsvergiftiging). Ik heb inmiddels 3 keer het eerste jaar als mama ervaren en deel je vandaag mijn ervaringen.

Het eerste jaar als moeder: Nieuwbakken Mama
Ik was 23 jaar en aan het aftellen tot ik zou gaan bevallen, maar ik had nog een paar weken, dacht ik. Tot ik op een zondagavond een niet-pluis gevoel had, ik ging zonder vluchtkoffer met 33 weken en 5 dagen op de teller richting het ziekenhuis. Daar bleek het niet goed te gaan, ik moest met spoed bevallen met een keizersnede. Lana is om 0.08 geboren toen ik net 34 weken zwanger was. Een intense tijd op de couveuse tijd brak aan en toen we na ruim 2 weken thuis kwamen hadden we welgeteld recht op 3 uur couveuse-nazorg van de kraamhulp. Ons leven stond op zijn kop. Ik heb op genoeg kinderen gepast, veel kinderen verzorgd tijdens stages als pedagogisch hulpverlener en veel kennis over opvoeden en de ontwikkeling van kinderen. Maar dit was totaal nieuw. Na een paar weken was ik ook nog niet geland. Ik liep hele dagen rond in pyjama, zonder make-up en vond het een hele prestatie als ik een keer mijn haren kon wassen. Ik schreef toen deze blog: ‘En dan ben je ineens mama‘ waarin ik mijn ervaringen deel van toen.

Borstvoeding opstarten vond ik pittig, ging moeizaam en kostte veel energie. Ik heb dagenlang gekolfd, uren gemaakt met dat kolf-apparaat. Toen dit slaagde was ik enorm dankbaar en blij. Toch hakten de slapeloze nachten erin. Het herstel van het HELLP- syndroom viel tegen, ik mocht nog niet aan het werk bij mijn toenmalige werkgever en ik had veel tijd nodig om te herstellen en had allerlei nare klachten zoals extreme vermoeidheid, te snel werkende schildklier en zelfs reumatische pijn. Ik denk dat ik na een half jaar pas kon zeggen dat ik mentaal geland was, dat ik me meer ervaren ging voelen in het moederschap en ik wat ritme en structuur kreeg. Lana was een flesweigeraar dus ik kon weinig zonder haar op pad, me-time was zeldzaam. Dat was al een les die ik meenam voor als ik ooit een tweede zou krijgen: op tijd gaan oefenen met het flesje om dat te voorkomen.

Rond de 9 maanden voelde ik me lichamelijk ook echt wat beter. Ik had niet meer dagelijks enorm last van vermoeidheid en ik merkte dat ik meer ‘mezelf’ werd. Moeilijk uit te leggen maar ik denk dat veel moeders snappen wat ik bedoel. Yannick vroeg me toen ten huwelijk en in die komende 9 maanden heb ik me druk bezig gehouden met het organiseren van onze bruiloft. Toen Lana 1 werd, dacht ik veel terug aan het jaar ervoor, die heftige bevalling, de kraamtijd in het ziekenhuis en de periode daarna. Wat heb ik mezelf leren kennen in dat eerste jaar en wat een ontdekkingsreis was het met het ontdekken wat voor moeder ik eigenlijk ben, hoe voel ik aan wat mijn kindje nodig heeft en welke signalen geeft ze mij waar ik op reageer.

Boven: Feline, Links: Lana, Rechts: Aimy

Tweede keer het eerste jaar als mama
Toen Lana 1,5 jaar oud was, zijn we getrouwd en dat was het punt waarop we besloten voor een tweede kindje te gaan. 9 maanden later werd Aimy geboren. Ik dacht dat ik nu zoveel ervaring als mama zou hebben, dat het allemaal vlekkeloos zou gaan. Dit viel toch enorm tegen. De bevalling was opnieuw heel erg naar doordat ik zowel de hele ontsluitingsfase met weeën heb gehad (13,5 uur) en na een kwartier persen naar de OK moest voor een keizersnede. De kraamtijd in het ziekenhuis viel tegen door allerlei medische complicaties en ook de periode daarna was heftig omdat mijn wond van de keizersnede ontstoken bleek. Ik kreeg gelukkig wel zo’n 4 dagen kraamzorg thuis van een hele lieve kraamverzorgster. Ik vond de eerste maand als mama van twee kinderen enorm heftig. Yannick moest veel werken en ik stond er vaak alleen voor. Ik vond het moeilijk om de aandacht tussen de twee kinderen te verdelen en was nog erg zoekende hoe ik borstvoeding kon laten gaan slagen want ook dit was opnieuw een hele challenge. Die maand was heftig en ik begreep niet hoe andere moeders met twee of meer kinderen, dit zo relaxed leken te doorstaan, want zo voelde ik me niet. Tot die maand voorbij was, ik begon te herstellen en me fit ging voelen. Ik leek wel een ander mens en ineens kwam er een rust over me heen. Ik voelde me weer die ervaren moeder en kon de kennis en ervaring die ik inmiddels had nu ook inzetten voor Aimy. Na een tijd vond ik het hebben van twee kinderen helemaal niet meer zwaar en ik merkte dat ik sneller gewend was aan het nieuwe moederschap, als toen in het eerste jaar bij Lana.

Het eerste jaar vloog voorbij en ik vond het heel bijzonder om mama van twee kindjes te zijn. Ik vond het zo leuk om te zien hoe Lana zich inzette als grote zus en er ook zo van genoot. Zoveel gezelligheid in huis en het werd ook makkelijker voor mij toen Lana en Aimy elkaar ontdekten en samen gingen spelen. Het was ook heel leuk om alle fases opnieuw mee te maken. Het leren omrollen, kruipen, gaan zitten en gaan lopen. Je herinnert het je nog van je eerste kindje en het is zo leuk om dit te zien bij je tweede kindje. Ik merkte ook dat ik bij mijn tweede veel relaxter was. Ik maakte me niet zo gauw meer druk om kleine dingen en stond overal veel rustiger in. Dit maakte dit tweede ‘eerste jaar’ ook veel makkelijker.

Toen Aimy 9 maanden was, raakte ik zwanger van Feline, maar hier kwamen we pas een paar dagen na Aimy’s eerste verjaardag achter. Dit was enorm schrikken, dat het zo snel raak was. Ik was enorm benieuwd hoe het zou zijn om mama van drie kindjes te zijn, maar ik keek er ook tegenop omdat ik bang was dat het weer net zo zwaar zou zijn als die eerste maand als mama van twee.

Ik vond de zwangerschap terwijl ik al twee kindjes had rondlopen enorm pittig, maar dat is ook niet gek. Gelukkig kreeg ik veel hulp daarbij van mijn ouders en mensen om ons heen. Feline is geboren op 12 september en deze bevalling (mijn derde keizersnede) ging een stuk soepeler. Het zou een geplande keizersnede worden maar mevrouw koos er de nacht ervoor nog voor om de bevalling te laten beginnen. Na een aantal uren weeën werd de geplande keizersnede vervroegd en die keizersnede was een stuk prettiger als de vorige twee. We moesten helaas opnieuw een weekje in het ziekenhuis blijven door wat complicaties maar konden daarna nog zo’n 5 dagen thuis genieten met dezelfde lieve kraamverzorgster als bij Aimy. Ik voelde me al vrij snel heel goed in tegenstelling tot de vorige keer. Hierdoor merkte ik dat ik veel sneller kon wennen aan het leven met drie kindjes en de overgang van twee naar drie kinderen vond ik dan ook heel makkelijk.

De borstvoeding kwam dit keer ook sneller en beter op gang en alles leek heel soepel te gaan. De ervaring en kennis die ik inmiddels al had als mama van meerdere kindjes hielp me enorm en daardoor vond ik het heel makkelijk. Ik was niet meer onzeker en nog relaxter als vorige keren. Ik weet nog beter wanneer ik hulp moet inschakelen en luister beter naar mijn lichaam. Het moederschap van drie kindjes is druk, maar enorm leuk. En het eerste jaar van Feline is heel soepel gegaan doordat ik vrij snel weer fit was en ons normale leven weer kon oppakken.

Ik heb nu drie keer het eerste jaar als moeder mogen meemaken en alledrie de jaren hebben een paar elementen gemeen: De tijd vliegt enorm voorbij (dit lijkt per kind nog sneller te gaan), de geboorte overvalt je sowieso en gaat niet zoals je gedacht had en de eerste periode is hoe dan ook intens en vooraf niet te voorspellen. Ik kijk terug op hele mooie eerste jaren als moeder en die bagage neem ik mee in de toekomst.

Ik ben enorm benieuwd hoe jullie terugkijken op het eerste jaar als mama, misschien enkel van een eerste kindje, of net als ik ook van meerdere. Deel je ervaringen hieronder of op social media. En vergeet dit artikel niet te delen met mama-to-be’s die misschien wel heel veel hebben aan dit artikel 🙂