Vorige week in het eerste artikel over mijn Kraamtijd reeks vertelde ik dat ik bij 36 weken en 5 dagen werd opgenomen in het ziekenhuis door allerlei lichamelijke klachten (hoge bloeddruk, slechte bloedsuikers) en mijn sterke niet-pluis gevoel. Ik sloot af met dat de bevalling begon op 12 september om 01.00. Een aantal uren voordat de geplande keizersnede zou plaatsvinden. Het bevallingsverhaal vertel ik binnenkort op video maar vandaag ga ik delen hoe de kraamweek in het ziekenhuis eruit zag. Op de couveuse afdeling, een afdeling waar ik ons met 37 weken niet direct verwacht had. Ik hoopte eigenlijk in een paar dagen weer thuis te zijn, maar er waren wat meer zorgen. Hoe de kraamweek in het ziekenhuis eruit zag deel ik vandaag.
Ps. Deze blog is geschreven onder invloed van heel veel hormonen 😉
Kraamweek op de couveuse afdeling
Op 12 september om 5.19 is ons kleine meisje Feline geboren met een gentle sectio, een ‘vriendelijke keizersnede’ zoals ze dat noemen. Mijn andere dochters werden na de geboorte gelijk bij me weggehaald voor onderzoeken en dergelijke waardoor ik ze pas uren later (bij Aimy 1,5 uur, bij Lana 4 uur) weer zag, maar Feline mocht gelijk bij me op de borst en mee naar de uitslaapkamer. Ze deed het hartstikke goed, had een mooie Apgar score en alles zag er goed uit. Ik wilde voor de borstvoeding haar aanleggen en mevrouw bleek gelijk een natuurtalentje, een geweldig momentje waarbij ze zeker een half uur heerlijk bij me dronk en we samen (ook met Yannick natuurlijk) een soort van tot rust kwamen.
Welkom op de wereld lief meisje, ik ben je mama, wat ben ik nu al dolverliefd op jou.
Echter was die rust van korte duur want op de uitslaapkamer hoorde ze een soort reuteltje in haar ademhaling. We gingen naar afdeling gynaecologie, maar daar bleek toch uit extra onderzoek van de kinderarts dat ze wat moeite had met haar saturatie (zuurstof in het bloed) en dat ze wat ondersteuning kon gebruiken bij de ademhaling. Ze had (net als mijn andere meiden) ook een glucose infuus nodig ivm. lage bloedsuikers omdat ik Diabetes type 1 heb. Dat was niets nieuws voor ons en hadden we ook verwacht. Maar de couveuse afdeling hadden we niet verwacht.
Door naar de couveuse afdeling
Feline werd daar gelijk aan de monitor gelegd, kreeg een neusbrilletje voor extra zuurstof en na een paar keer mis prikken was ook het infuus aangesloten. Excuseer mij als ik nu termen noem die medisch niet kloppen of ik dingen door elkaar haal, ik ben niet medisch onderlegd en op dat moment ging ook veel langs me heen. Toch probeer ik het verhaal neer te zetten op hoe ik het mij herinner. Zelf was ik op dat moment helemaal van de wereld, je zit vol adrenaline want je bent net opnieuw moeder geworden, maar tegelijkertijd heb je zojuist een grote buik operatie gehad, al 4 dagen niet geslapen en weet je even niet meer wat je voor- of achterkant is 😉
Op de couveuse afdeling hebben ze Feline vervolgens klaargemaakt en is het de hele dag in- en uitloop van allerlei artsen. De een komt binnen om even een hartfilmpje van je kleine meisje te maken, dan wandelt de röntgen afdeling binnen voor foto’s van de longen en het hartje van Feline, kinderarts 1, kinderarts assistent, gynaecoloog, verloskundige, diabetesverpleegkundige, ik weet niet eens meer wie ik allemaal gezien heb. Je wordt letterlijk geleefd en bent intens dankbaar voor alle goede zorgen, maar eigenlijk had je het zo graag anders willen zien. Niet al die slangetjes rondom het kleine lichaampje van je meisje en niet al die artsen die je kindje even komen beoordelen. Bij elk alarm dat afging op de (hart)monitor van Feline raakte ik in lichte paniek. Daarbij werd ze ook nog zo’n 3-4 keer per dag geprikt voor haar bloedsuikers of andere bloedwaarden wat bij zo’n klein meisje en bij ons veel verdriet gaf.
Lana en Aimy en mijn ouders zijn die ochtend langs geweest en dat was enorm fijn. Verder hebben we in een soort cocon geleefd die dag. Yannick ging die avond thuis slapen om bij te tanken en ik kwam op pijnstillers en hulp van de verpleging de tijd wel door. Een ritme van voeden, kolven, slapen, voeden, kolven, slapen.
De dag erna was Yannick weer bij me en was het weer een dag met allerlei artsen en onduidelijkheden want men kon nog niet zo vinden hoe het kwam dat ze haar saturatie niet op pijl kon houden. Dit was voor ons als ouders heel heftig, want zolang je geen oorzaak weet, is er ook geen oplossing en maak je je onzeker.
Kraamtranen en een minder fijne uitslag
Op dag 3 (de dag van de kraamtranen) kwam uit dat Feline een infectie bleek te hebben waar ze antibiotica voor kreeg via het infuus, maar dat was niet alles. Waar ik al voor vreesde bleek ook waar te zijn, net als Aimy had ook Feline geelzucht waardoor ook zij de fototherapie moest ondergaan. Je kindje ligt dan 24 uur per dag in een open couveuse zonder kleertjes, enkel in een luiertje en draagt een soort maskertje terwijl blauwe lampen het lichaam helpen genezen van de geelzucht. Ik vond het verschrikkelijk en het nare gevoel wat ik ook toen bij Aimy kreeg, kwam terug. Je voelt je zo machteloos als je kindje zo verdrietig is en zoveel stress moet ondergaan en je haar niet kan troosten op het moment dat jij dat wil.
Ook kwam op dag 3 de borstvoeding nog niet op gang. Leek het na de bevalling een goede start gehad te hebben, stond ik letterlijk droog op dag 3 en was ik even mijn zelfvertrouwen daarin kwijt. Al weet ik dat bij mij de melkproductie wat meer dagen nodig heeft, viel dit toch weer even tegen. Een dag vol kraamtranen dus en ik vond het moeilijk om vooruit te kijken en positief te blijven, ik was mezelf even kwijt in alle zorgen voor ons kleinste meisje. Yannick was (en is) mijn grote steun en toeverlaat en dat maakte dat ik me staande hield.
Maar de positiviteit keerde weer helemaal terug
Na regen komt zonneschijn en zo ook op dag 4. De lactatiekundige van Medela was langs geweest om me enorm fijne tips te geven voor het kolven en de eerste druppels moedermelk kwamen daarna in beeld tijdens het kolven. Dit gaf me enorm veel vertrouwen. Alles met betrekking tot ons borstvoedingsverhaal ga ik later nog uitgebreid delen.
Die dag sloeg ook de lichttherapie al goed aan bij Feline waardoor dit nog maar maximaal 24 uur zou moeten voortzetten. Ik ging me die dag fitter voelen, kon mijn bed al zelf uit om naar de wc te gaan (echt een verademing na 3 dagen continue in bed) en zo merkte ik met van alles dat we mooie stappen bergopwaarts gingen. De positiviteit in mij leefde weer helemaal op.
Vanaf dag 5 ging het echt een stuk beter, de antibiotica mocht oraal gegeven worden aan Feline en het infuus mocht eruit. Ze hebben dit infuus 5x mis geprikt bij het plaatsen, waardoor het een enorme opluchting was dat het klaar was. Ook werd de zuurstofbril geheel afgebouwd en was de lichttherapie klaar. Ik kon haar dus gewoon heerlijk zelf aankleden, verzorgen en nog meer van haar genieten. En ook genieten van het zien van Yannick met Feline, want wat word je nog meer verliefd op je man als je de trots in zijn ogen ziet voor je kleine meisje. Die middag gingen we er even met mij in de rolstoel tussenuit om in het ziekenhuis een ijsje te eten met Lana, Aimy en mijn ouders. Een heel fijn momentje waar we allemaal intens van genoten.
Een positieve dag dus en het was nu afwachten tot we meer zouden horen over de infectie die Feline had. Die dagen leef je echt in een soort cocon. De tijd vliegt maar tegelijkertijd kruipt elk uur voorbij. Ik miste Lana en Aimy enorm maar je gaat in standje doorgaan om niet teveel toe te geven aan die emoties. Al mijn aandacht en tijd ging uit naar Feline. Logischerwijs was ik dan ook nauwelijks online en de foto’s die ik gemaakt heb, houd ik voor onszelf.
Op dag 6 was het alleen nog maar afwachten tot we zouden horen hoe het ervoor stond met de infectie van Feline waar ze antibiotica voor kreeg. Ze kon inmiddels haar bloedsuikers goed onder controle houden, ademde zelfstandig en had mooie saturatie waarden. Ook dronk ze erg goed aan de borst. Mijn melkproductie ging in 3 dagen van niets naar overproductie, dus ook daar zat het helemaal goed mee. En toen kwam het verlossende woord. We mochten naar huis. Er kwam niets uit de kweek van het onderzoek naar de infectie en haar bloedwaarden waren helemaal goed.
Terugblik op deze week
We kijken terug op een enorm emotionele week. Na een geboorte ga je er niet vanuit dat je kindje een moeilijke start zal hebben. En als dat dan blijkt ben je als ouders hartstikke bang dat je kindje er wat aan overhoudt. Zeker als er zoveel slangetjes, artsen en onderzoeken bij komen kijken. Uiteindelijk heeft de grijze wolk in mijn kraamweek maar kort geduurd en maakte Feline super goede sprongen vooruit waardoor we een gezond en tevreden meisje mee naar huis mochten nemen. Wat een geweldig nieuws! Ik belde gelijk mijn kraamzorgorganisatie om te vertellen dat we naar huis mochten.
Want wat keek ik daar naar uit, die kraamtijd thuis met kraamverzorgster, Lana en Aimy en gewoon echt als gezinnetje van vijf beginnen. Deel 3 van dit verslag lees je volgende week waarin ik alles vertel over de fijne week met onze kraamverzorgster, want wat was ik blij verrast toen we thuis kwamen. Ik ben benieuwd naar jullie reacties op mijn verhaal en of je je hierin misschien herkent.
PS: Ik wil bij deze een ode doen aan het fijne en kundige personeel van het Jeroen Bosch Ziekenhuis in ‘s-Hertogenbosch en dan specifiek gericht op de couveuse afdeling en gynaecologie. Ik ben jullie enorm dankbaar voor de goede zorgen voor mij, ons en Feline! Door jullie goede zorgen mochten wij onze drie dochters gezond en wel mee naar huis nemen.
PPS: En een grote ode aan mijn ouders die deze gehele week de zorg op zich namen voor Lana en Aimy waardoor zij gewoon een hele fijne week gehad hebben. Ze kwamen met ze op bezoek om ons op te vrolijken wanneer we hier aan toe waren en hebben heel veel voor ons ontlast. Daar ben ik ze enorm dankbaar voor.
PPPS: Het schrijven van deze blog vond ik niet makkelijk, ik ben 1850 woorden verder en heb voor mijn gevoel pas een fractie verteld van de week die achter ons ligt. Voor mijn gevoel is het een heel warrig verhaal geworden, maar ook dat beschrijft hoe deze week eruit zag. Ik wil graag dit verhaal delen om niet alleen maar de rozengeur kant te laten zien van een verhaal. Het is de realiteit dat je als ouder jezelf helemaal kan verliezen door zorgen om je kindje. Dat je heel positief in het leven kan staan, maar dat ik ook momenten ken waarin ik die positiviteit even niet kan vinden. En dat mag, dat hoort er ook bij. Ik ben dankbaar dat dat er voor ons veel zonneschijn mocht komen na deze kortdurende regenbui.
Wow wat een heftige week, ik zit gewoon met tranen in mijn ogen. Ik sta ook op punt vam bevallen en vind het allemaal enorm spannend. Je hoopt als ouders dat je na de bevalling allemaal weer gezond naar huis kan. Als dit niet blijkt te kunnen dan stort je wereld even in.
Heel knap dat je ook deze kant deelt!
Mooi geschreven allemaal, Kelly! Ik vind het helemaal geen warrig verhaal. Wat een heftige start hebben jullie met Feline gehad, ondanks de gentle sectio! Gelukkig gaat nu alles weer goed!
Jeetje, wat hebben jullie weer een boel meegemaakt, en wat heb je dat goed en mooi omschreven. Gelukkig is de roze wolk terug gekomen, want die is jullie meer dan gegund!
Ontzettend heftig als het allemaal zo verloopt. Je hebt een ander beeld en moet constant bijstellen. Wij bleven uiteindelijk nog 5 dagen in het ziekenhuis vanwege 2 ademstilstanden bij mijn dochter. Ik had van tevoren alle scenario’s al geschreven over mijn kraamweek en die kwamen verre van niet uit. Deze keer stap ik er meer open in: we zien wel hoe het loopt. Hiermee hoop ik mijn eigen rust te kunnen bewaren. Maar ondanks dat is het vreselijk als je kind aan slangetjes en toeters en bellen ligt en daardoor voel je je zo machteloos.
Het is onmogelijk om een week vol emoties als liefde, angst en verdriet goed op papier te krijgen. Het is onmenselijk om je pasgeboren kindje aan slangetjes te zien liggen. Dat breekt je hart.
Mijn eerste kindje bleek ernstig ziek na de geboorte. Ze werd bijna meteen bij me weggehaald. Ik zag haar pas weer na mijn placenta operatie, ze was toen al geïntubeerd. Zo erg ziek was ze dat we met spoed naar het Sophia in Rotterdam werden overgebracht. Daar ligt ze dan aan de slangetjes en monitors, anderhalf uur rijden van huis. Piepende hart en staturatie monitors, geluiden van de nicu. Operatie op dag 2… Ik weet het als de dag van gister en ze is nu alweer 2. Geen kraamtijd, je kindje niet vast kunnen houden, niets kunnen doen en alleen maar wachten en hopen dat ze het haalt en dat ze 100% geneest.
Ik herken jouw verhaal zo ontzettend! Nu ben ik 34 weken zwanger van een “gezond” kindje. Ik hoop met heel mijn hart dat hij ook gezond geboren wordt en een prachtige start krijgt. Want wat wil ik graag een kraamweek thuis hebben!
Veel geluk met je man en prachtige dochters. Want uiteindelijk draait het maar om 1 ding: liefde! Dat is zo belangrijk in en na zo’n heftige periode.
Ondanks dat je het zelf misschien warrig vindt, vind ik dat je het goed hebt omschreven! Alles kan zomaar anders lopen dan je in gedachten had, maar wat fijn dat er na de regen ook vrij snel weer de zonneschijn kwam. En wat ben je ook weer snel opgeknapt na de bevalling! Als ik je Instastories bekijk dan denk ik alleen maar: ‘huh, wat ziet zij een goed uit!’ Je oogt lichamelijk en geestelijk super sterk. Ik was wat langer een wrak na de bevalling (nu ik er achteraf op terugkijk).
Heel herkenbaar! Mijn zoontje is vier weken te vroeg geboren en heeft twee weken op de medium care gelegen. Inmiddels is dat al 1,5 jaar geleden maar ik denk er nog regelmatig aan terug. Zo’n heftige kraamtijd die aan niemand uit te leggen is! Fijn dat jullie meisje lekker thuis is, neem de tijd om te herstellen!
Wat een pittige start! Ook bij de geboorte van mijn nichtje een jaar geleden was het heel spannend want de vader (mijn broer) van het kindje zag dat aan de ‘onderkant’ niet alles goed aanwezig was wat er wel ‘normaal’ hoort te zitten.. heel heftig en en ander halve week later werd mijn nichtje 4 uur lang geopereerd om het weer ‘gezond’ te krijgen..
Dan besef je weer hoe belangrijk gezondheid is en zeker niet vanzelfsprekend..
Gelukkig blaakt ze van gezondheid en belangrijkste : super blij en gelukkig meisje!
Super veel geluk lieve Kelly met je prachtige gezin!! X
Ten eerste; van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter! En ten tweede; wat een heftige weekjes heb je achter de rug. Ik vind het knap dat je zelfs nog artikelen typt, terwijl je natuurlijk alle recht hebt om je gewoon even lekker terug te trekken. Heel fijn dat het nu beter gaat met Feline, dat is waar je zorgen naar toe gaan. Dat het nu alleen weer bergopwaarts mag gaan!
zo mop dat hakt er even in zo’n weekje 🙁 jeetje wat heftig!! maar gelukkig alles goed en lekker thuis en heerlijk genieten 😀 ennuh niet stiekum werken tussendoor jij he 😉 dikke kus lieffie
Lieve Kelly,
Ik denk dat je met het delen van je verhaal weer zoveel vrouwen helpt. Mijn eerste kraamtijd was gelijk aan die van jou, tijdens de tweede werd ik zelf ziek. Het is niet altijd een roze wolk maar wat mooi dat je ook de lichtpuntjes beschrijft.
Wat heb ik in die week veel aan jullie gedacht! Een jaar geleden brachten wij 5 weken door op de neo… Gelukkig mocht Jack de dag van zijn geboorte gelijk over naar een streekziekenhuis, waar we een eigen couveuse suite hadden! Ik ben al die tijd bij hem gebleven.. De plakkertjes, prikjes en alarmen.. Zo heftig! Dat vergeet je niet zomaar 🙁 Fijn dat jullie nu thuis zijn en dat alles goed gaat <3
Gelukkig is inderdaad de zon weer gaan schijnen en kan je je nu richten op je gezin. Heftig verhaal en ik herken er heel veel in van de geboorte van mijn dochtertje. De wolk begon roze, was vervolgens 3 mnd lang donkergrijs waarna er langzaamaan weer hoop was. Ze werd via de natuurlijke weg geboren, maar brak een sleutelbeentje en scheurde ze haar zenuw die het armpje aanstuurt (Erbse Parese). Ze wordt volgende maand 6 en is compleet genezen van dit letsel. Zo dankbaar! ?Geniet van alles, Kelly! Xxx
Ik had het ook niet verwacht, na 37 weken en 6 dagen, maar wij kwamen ook op de couveuseafdeling terecht. Bij mij was het dag 2, en dat was meteen óók de dag van de kraamtranen. Ik herken heel goed wat je schrijft, dat je weet dat het moet, en je superblij bent met alle goede zorgen, maar je wíl gewoon zo snel mogelijk naar huis en daar genieten van je kraamtijd! Superfijn dat dat uiteindelijk nog gelukt is. Bij ons was het helaas niet mogelijk, we hadden geen recht op kraamzorg, omdat ik een gewone bevalling had. Heel veel geluk en lekker genieten van je drie prachtmeiden!!!
Wat een schrik als het ineens totaal niet gaat zoals je had gehoopt. En dat blijkt behoorlijk moeilijk te verkroppen als moeder zijnde. Fijn dat het nu goed gaat en het uiteindelijk allemaal van korte duur was.
Ik herken wel delen van je verhaal. Ons 2e kindje is na een zwangerschap van 39 weken in mijn buik overleden. Vermoedelijk (deels) door een infectie. Bijna een jaar geleden begon de bevalling van onze 4e thuis. Mijn grote wens om eindelijk thuis te kunnen bevallen werd geen werkelijkheid toen de verloskundige ons doorstuurde naar het ziekenhuis. Helaas mochten we niet naar huis vanwege hoge koorts bij mij en het vermoeden van een infectie bij onze pasgeboren mini. Couveuse afdeling, infusen en slangetjes en de volgende dag nog slechtere bloedwaardes. Twee kinderen thuis die hun mama vreselijk misten. Oh wat was het moeilijk. Na een week mochten we gelukkig naar huis met een gezond en heel tevreden meisje. Gedurende onze tijd in het ziekenhuis ben ik 24 uur per dag bij haar gebleven en daar ben ik nog steeds heel erg blij om. De goede afloop zorgt ervoor dat het het allemaal waard is geweest maar ik word er nog steeds een beetje verdrietig van dat het zo gelopen is.
Geniet nu maar fijn van je gezin en voel je niet schuldig als je soms toch een beetje verdrietig bent. Dat hoort erbij.
een rollercoaster aan emoties kan ik mij inbeelden. Maar gelukkig doet ze het nu geweldig. Pracht van een dochter!
Jeetje wat een heftige week. Net 5 dagen geleden zelf mama geworden en kan me heel goed voorstellen dat dit heel heftig voor jou en yanick moet zijn geweest. Ik vind je een topper!
Jeetje wat ontzettend heftig voor jullie!! Dan blijkt maar weer dat er niks valt te plannen aan een bevalling etc.Wat zal het een rollercoaster voor jullie zijn geweest maar wat ontzettend fijn dat je daarna toch nog een fijne kraantje hebt gehad! Ik ken je niet persoonlijk maar je lijkt me echt een krachtig en positief persoon!! Petje af en uiteraard veel geluk met jullie gezin van 5 ?
Poeh heftig! Gelukkig zijn jullie nu (al een tijdje) veilig, gezond en wel thuis!
Wat ik me nog wel afvroeg of vooral eigenlijk verbaasde is dat de borstvoeding zo erg terug loopt na een bevalling bij een “doorgewinterde” borstvoedster. Want je gaf/geeft? Aimy toch nog steeds borstvoeding?
Gelukkig loopt het nu gewoon weer goed! (Toch?)
Veel geluk met zn 5en!
Wij mogen in april onze 3e verwelkomen, nog even afwachten of dit een 3e jongen wordt of dat we toch een meisje verwachten! Dus misschien net andersom 🙂
Wat een emotionele achtbaan.. Ik lees het met tranen in mijn ogen… Wat een spanningen allemaal… Gelukkig gaat het nu goed!