Vandaag een persoonlijke update online hoe het nu met me gaat. Een update vooral bedoelt voor de genen die dit willen lezen, maar ook voor vrienden en kennissen, handig om op deze manier wat uitleg te geven. Riep ik een aantal weken nog trots dat het allemaal prima gaat met mij en de zwangerschap, en ik lekker nog mijn eigen ding kon doen door te werken, af en toe matig te sporten, en doen wat ik wil, is hier verandering in gekomen. Een verandering die voor een bezige bij als ik moeilijk te accepteren is, maar een verandering die ik ten goede van mijn eigen lichaam, en natuurlijk voor mijn kleine meisje, zal moeten accepteren. Het begon eigenlijk op vakantie, dat ik harde buiken kreeg, en erge rugklachten. Op vakantie nam ik natuurlijk veel rust dus ik vond het wel vreemd dat dit al aanwezig was. Ook vermoeidheid in vakantie was hoog, maar dat kon ik dan weer verklaren aan het feit dat mijn lichaam zich overgaf aan de rust die ik gaf, en er even flink gebruik van maakte. Toen ik thuis kwam, en weer lekker aan het werk ging, merkte ik dat het toch niet over ging, en eigenlijk erger werd. Vooral ook de harde buiken werden erg pijnlijk en de rugklachten namen toe.

Ik werkte al kortere diensten bij mijn horeca baan, maar wat ik ook deed, binnen korte tijd kwam de pijn en vermoeidheid opzetten, en voelde het alsof ik aan de voorkant een zware watermeloen met me mee droeg, en in mijn rug een rugzak van 10 kg. Ik voelde me schuldig op mijn werk, kon me niet optimaal meer concentreren door de vermoeidheid en moest meer taakjes uit handen geven. Afgelopen maandag bereikte het toppunt dat ik werkelijk strompelend mijn laatste meters naar de auto maakte, en op de bank thuis plofte. Op advies van mijn schoonmoeder belde ik het ziekenhuis voor een dienstdoende gyneacoloog en die gaf heel duidelijk aan dat het zo niet langer door mag gaan en ik rust moest gaan nemen. Dit viel bij mij toch wel heel rauw op mijn dak, want rust nemen, dat is toch niets voor mij. Toch gaf mijn lichaam duidelijk aan dat ik me fitter voelde wanneer ik die rust nam, en dat de harde buiken verdwijnen. Zodra ik wat meer inspanning leverde in de vorm van boodschappen sjouwen, trappen lopen dan komen de klachten weer te voor schijn. Harde buiken zijn een soort oefenweeën die op zich geen kwaad kunnen tenzij deze erg pijnlijk worden. Als deze klachten te lang aanhouden dan komen er risico’s van vroeggeboorte etc. bij kijken en dat willen we natuurlijk voor zijn, dat zou ik mezelf nooit vergeven.

Kelly die altijd lekker actief bezig was met werken, sporten, enzovoorts moet nu een tijd rust nemen, ik mag best een boodschap gaan doen, een stukje fietsen of wandelen om toch een beetje in beweging te blijven en een keer met een vriendin afspreken, maar het belangrijkste blijft dat ik rust neem. Ook is het tillen en sjouwen van spullen uit den boze. Dan ben ik blij dat bloggen een zittende hobby is waar ik dan ook meer tijd voor heb de komende tijd. Hoe het nu eruit gaat zien de komende weken en of de klachten af zullen nemen daar kan ik nog niets over zeggen. Maandag heb ik weer een afspraak bij de gynaecoloog en die zal daar verder over kunnen oordelen.

Ik moet gewoon erg wennen aan deze situatie, omdat ik gewend ben geweest altijd al, om bezig te zijn, al is het in de vorm van school, werk, sport, activiteiten of wat dan ook, mijn agenda was altijd vol. Ik ben heel benieuwd hoe dit verder zal verlopen en wanneer ik wat meer mag gaan doen. Voor nu zet ik nog even een kopje thee voor mezelf, en geniet ik even extra van het getrappel van het lieve meisje in mijn buik, waar ik het allemaal voor doe.

Follow my blog with Bloglovin’