Het bevallingsverhaal van Roxanne : Inleiden van de bevalling

Roxanne: Vorige keer konden jullie deel 1 van mijn bevallingsverhaal lezen waarin ik vertelde over de heftige prenatale depressie die ik had en de negatieve gevoelens die ik heb ervaren tijdens de zwangerschap. Er wordt daarom besloten om de bevalling met inleiden op te wekken. Vandaag deel ik deel 2 en het verloop van de bevalling.

Het is woensdagochtend 17 januari. Om half zeven worden wij verwacht op de verloskamers. In mijn bevalplan heb ik aangegeven dat ik graag op verloskamer vier wil bevallen. Verloskamer vier heeft namelijk een bevalbad. Het liefst beval ik zonder pijnbestrijding en de warmte van een bad kan mij helpen de weeën beter op te vangen. Ik voel mij goed en ik ben er klaar voor. Afgelopen weken heb ik meerdere keren het idee gehad dat het zou gaan gebeuren, maar de weeën zijn nooit doorgezet. Laat de kleine man maar komen!

Het bevallingsverhaal van Roxanne : Inleiden van de bevalling
Aangekomen in het ziekenhuis
Aangekomen in het ziekenhuis hoor ik dat verloskamer vier beschikbaar is. De dag begint al positief, dacht ik. De dienstdoende verloskundige stelt zich voor en brengt ons naar verloskamer 4. Wij installeren ons in de kamer en ik ga in mijn bevalkleding in het bed liggen. Ik had bij de Zeeman een zwart simpel jurkje gehaald. Een jurkje leek mij wel zo handig voor het geval ik de weeën staand wil opvangen en niet in mijn blote kont door de kamer heen wil lopen.

De nachtdienst gaat naar huis en de verloskundige van de dag komt zich voorstellen. Ze geeft aan dat ze haar ronde even af maakt en straks terug komt voor het breken van de vliezen. Ik word steeds zenuwachtiger. Ondertussen ruimen we nog wat spulletjes uit en drink ik een kopje thee. Rond half acht komt de verloskundige terug. Ze voelt of ik meer ontsluiting heb. Helaas, nog steeds hetzelfde als afgelopen maandag. Daarnaast is de kleine man nog steeds niet helemaal goed ingedaald. Af en toe ligt hij mooi laag in mijn bekken, maar hij blijft er helaas niet helemaal zitten. Ze pakt een naald wat lijkt op een haaknaald en breekt mijn vliezen. Langzaam stroomt het vruchtwater weg. Bij iedere beweging die ik maak voel ik weer een golf vruchtwater weg stromen. Het is nu wachten tot het infuus wordt aangesloten.

Het infuus
De verloskundige komt kijken hoe het gaat en mijn bed wordt verschoond. Het infuus met Oxytocine wordt aangesloten en er wordt aangegeven dat dit ieder geval uur met 2 punten verhoogd wordt. Ik voel direct dat er iets in mijn lichaam aan het veranderen is. Ik krijg lichte weeën en denk ‘kom maar op!’

De eerste twee uur zijn goed gegaan. Inmiddels krijg ik echte weeën en ze volgen elkaar steeds sneller op. Waar ik eerst de weeën niet echt hoefde weg te puffen, moet ik dat nu langzaam aan wel doen. Ik houd mezelf voor dat ik de pijn gemakkelijk aan kan en probeer mij te focussen op één punt in de kamer. Nick heeft inmiddels zijn telefoon weggelegd en helpt mij door de weeën heen. Zolang ik afgeleid word houd ik het nog goed vol.

De echte weeën beginnen
De afgelopen uren is het infuus ieder half uur hoger gezet. Inmiddels zijn de echte weeën begonnen en ze volgen elkaar steeds sneller op. De weeën komen één en soms twee keer per minuut. Ik weet niet meer waar ik het zoeken moet en ik zou zo graag even op adem komen tussen de weeën door. Ik probeer alles op alles te zetten om de weeën weg te puffen, maar het wordt steeds zwaarder en ik raak uitgeput. De ontsluiting wilt niet echt opschieten, want ik heb nog maar 3 centimeter ontsluiting. “Dit is niet echt goed voor de motivatie” denk ik. Het is tegen half 12 en het lukt mij niet meer om de weeën op te vangen. In de tussentijd raak ik zelfs even buiten bewustzijn. Ik ben er behoorlijk klaar mee en zeg zelfs dat ik het infuus eruit haal en naar huis wil. Dit kon natuurlijk niet, dus vroegen wij of zij het bad wilden laten vollopen. Tegen 12 uur was het bad nog steeds niet volgelopen en zag ik het erg somber in. De onwijze drukte in het ziekenhuis zorgde ervoor dat er minder tijd aan mij kon worden besteed. Het infuus werd ook maar niet zachter gezet. Ik begin te zweten, mijn eetlust is totaal verdwenen en ik houd het niet meer vol. Ik wil een ruggenprik!

Pijnbestrijding
Tijdens mijn zwangerschap heb ik continu gezegd dat ik het liefst zou willen bevallen zonder pijnbestrijding in de vorm van een ruggenprik. Ik besefte mij heel goed dat ik nog voldoende kracht moest hebben voor het persen straks. Wanneer de weeën storm zo heftig blijft, heb ik absoluut geen kracht meer en is de kans op een kunstverlossing groter. De flinke drukte houdt aan in het ziekenhuis waardoor ik pas om 4 uur in de middag naar beneden wordt gereden voor een ruggenprik. Hoe ik de afgelopen 5 uur ben doorgekomen met zulke heftige weeën die minimaal eens per minuut kwamen is voor mij onbekend. Ik kan mij niets meer herinneren van deze uren en dat is maar goed ook denk ik achteraf. De rit naar beneden was één en al ellende. Ieder drempeltje voelde ik 10x zo hard. Wat een enorm rotgevoel.

Persweeën
Beneden aangekomen duurt het nog even voordat de prik gezet wordt. De anesthesist is wederom erg druk. Naast mij ligt een vrouw waarbij het niet goed gaat en een spoedkeizersnede krijgt. Ondertussen zakt de moed mij verder in de schonen. Het draadje van de CTG is inmiddels al een stuk of 5 keer losgelaten waardoor de conditie van de baby ook niet duidelijk is. Ik hoor allerlei mensen om mij heen praten en ik heb geen idee wat er gaat gebeuren. Opeens voel ik een enorme persdrang. Ik schrok hier zo van dat ik hardop zei “ik heb een perswee!!”. Inmiddels was de anesthesist aangekomen en hoorde dat ik dat zei. Er werd direct aangegeven dat er geen ruggenprik gezet mag worden wanneer ik al persweeën heb.

Uiteindelijk besluiten zij, zonder te controleren hoeveel cm ontsluiting ik had, toch de ruggenprik te zetten. De katheter was inmiddels ook al aangesloten. Het kon mij allemaal niets meer schelen, zolang ik maar even op adem kon komen. Vijf minuten was voor mij prima geweest.

9 centimeter ontsluiting
Toen ik weer terug op de verloskamers kwam werd er gekeken naar de ontsluiting. Inmiddels had ik 9 centimeter ontsluiting. “Waarom is er dan een ruggenprik gezet?” hoor ik iemand vragen. Het maakt mij even niets meer uit. Ik merk dat ik op bloei en langzaam aan weer een grapje kan maken. Het gevoel in mijn linkerbeen is weg, maar dat maakt mij niet uit.

Omdat het allemaal zo snel is gegaan zijn wij helemaal vergeten de geboortefotograaf te bellen. Nick belt snel op en gelukkig kan zij er binnen een half uurtje zijn. Ook worden mijn ouders gebeld, want die wil ik, zodra ik bevallen ben, als eerste zien.

Inmiddels heb ik 10 centimeter ontsluiting, maar de baby ligt er nog niet helemaal lekker voor. Ik moet nog even wachten voordat ik mag beginnen met persen. In de tussentijd eet ik wat en zijn mijn ouders er. Rond 7 uur vraag ik of zij misschien weg willen gaan zodat ik mij volledig kan focussen op de weeën. De ruggenprik wordt uitgezet zodat ik de weeën weer ga voelen. Het oxytocine infuus wordt op maximaal gezet zodat de weeën lekker pittig worden. Op deze manier kan ik tijdens de weeën persen straks.

Nog even…
De kamer is klaargemaakt en ik mag beginnen met persen. Met volle overtuiging zet ik alles in wat ik bij de zwangerschapsyoga heb geleerd. Wanneer je de ‘K’ klank maakt vanuit je buikspieren heb je direct de spieren te pakken die je nodig hebt voor het persen. Ideaal trucje, want zo pers je niet met je hoofd en krijg je geen hoofdpijn. De eerste paar keer persen lijkt voor niets te zijn. Opeens wordt er aangegeven dat het hoofdje zichtbaar is. Dit geeft mij een enorme boost energie en ik pers verder. Toen het hoofdje halverwege geboren was moest ik stoppen met persen om het uitscheuren te beperken. Dit deed echt onwijs veel pijn! Bij de volgende wee zou je geboren worden. Het lijkt een eeuwigheid te duren. En ja, daar is de volgende wee en ik pers zo hard als dat ik kan.

Opeens ligt er een warm, lief, klein mannetje op mijn borst. Mijn grootste droom is werkelijkheid geworden en wat ben ik enorm blij dat wij allebei op slag verliefd zijn. Alle negatieve gevoelens zijn, zoals ik gehoopt had, allemaal verdwenen. Het eerste wat ik tegen Nick zeg is “kijk eens, dit hebben wij gewoon gemaakt!”. Tijdens het eerste uur blijft de kleine op mijn buik liggen en knipt Nick de navelstreng door. Ik ben tijdens de bevalling dubbel zoveel bloed verloren omdat er een ader is gesprongen. Het wondje wordt dicht gemaakt en ik krijg 4 hechtingen. Ik zit vol adrenaline en ik kan niet wachten om onze kleine man mee te nemen naar huis.

In het eerste verhaal over het zwanger worden vertelde ik jullie dat ik mogelijk zwanger was van een tweeling. Of dit echt zo was is nooit met 100% zekerheid gezegd. Toen ik beviel van de placenta werd ons duidelijk dat het er echt twee waren. Je ziet namelijk een niet volgroeid zakje op de andere placenta zitten. Het idee dat het er echt twee zijn geweest en dat ik eigenlijk ook twee kleine Jamesjes had kunnen hebben vind ik heel lastig. Ik besef mij enorm goed dat een zwangerschap iets heel bijzonders is en dat er zoveel meer gevoel bij komt kijken als dat ik ooit gedacht had.

Lieve kleine James Olivier Lucien, je bent het mooiste wat ons ooit is overkomen! Hoe kijken jullie terug op je bevalling? Ik ben benieuwd naar jullie reacties bij de comments of op social media.